"Efendim... Böyle giderseniz kartal baykuşlar sizi duyacak."

"Eehh! Boş ver. Alt tarafı biraz daha yürümenin neresi sorun."

Burada da zavallı halktan bir kuruş daha yolmaya çalışan zalim liderler var. 

İnsanın olduğu yerler hep mi böyle?

Güneşin batıp, herkesin uykuya daldığı anda,

kralın yatak odasına bu tarz zalim liderlerin hikayeleri gelir.

Gündüz duyduklarını geceye taşıyanlar.

Ses çıkarmadan gökyüzünde dolaşan başroller.

Kartal baykuşlar, gagalarını açtığında

kral onların sözlerini sessizce dinler.

Kartal baykuşlar, balkabağı rengindeki gözlerini kırptığında

kral elini kaldırıp sessizce emir verir.

Sonrasında kartal baykuşlar tekrar kanatlarını açar ve

emri yerine getirmek için dağılırlar.

Yapılan bütün işler gizlenerek, kartal baykuşların sessiz avından saklı bir şekilde yapılır.

Kartal baykuşlara yem olan avlar, asla kurtulamaz.

.

.

.

.

.

.

"Efendim. Size dikkatli olmanızı söylememiş miydim?"

Halkı rahatsız edip zorla paralarını alan memurları seçip

ne bir ses ne bir haber bırakmadan ortadan kaldıranları, kraldan başka bilen kimse olmaz.

Çünkü onların yüzünü görenlerin son anısı bu olur.